Toegift - op de boda

Voor als jullie het gemist hebben; eerder vandaag kwam mijn nieuwe blog online. Zoals de titel impliceert: een 'korte' toegift.

18:45. Een boda (een transportmiddel, veel gebruikt als taxi) was bereid mij naar Villa Maria Hospital te brengen. Het begon al te schemeren, dus veel later had het niet moeten worden. Jullie kennen ten slotte de slechte verhalen wel, van diefstal, of erger. Haastig had ik de markt af gestruind om boodschappen te halen, waarbij duidelijk was dat ik de aanwezigheid van de vrouwelijke coassistenten uit Maastricht moest missen. De prijzen waren hoger, en het afdingen daarmee lastiger. ‘Mzungu’ vrouwen worden blijkbaar ook deels gematst hier, wat prijzen betreft. Enfin, na enig onderhandelen ("no, 1500 for bananans is too much") en spoedig de minimale boodschappen te hebben ingeslagen, begon de koortsachtige zoektocht naar een boda. Vriendelijk waren ze allen, maar hun zakelijke kant deed daar niet voor onder. Die ‘Mzungu’ heeft geld, dus we zetten hoog in. De bedragen varieerden tussen de 5000 en 10.000 Shilling. Met 4000 hoopte ik een snelle rit te krijgen; helaas bleek dat een koude douche (zoals in mijn huisje). Gelukkig was daar mijn 'prins op de stalen ros met motor.'

18:50. De ‘driver’ ging via Nyendo naar Villa Maria Hospital toe. Iedere keer weer fijn om de weg te herkennen waar hij heen rijdt. Het geeft het gevoel van “gelukkig, hij rijdt niet een onbekende weg naar een donker, afgelegen plaatsje waar hij een mes in mijn ribben plant om mijn 70.000 Shilling, waarvan hij niet weet dat ik die heb, me afhandig te maken.” Ik kijk om me heen en zie een prachtige avondschemering. De laatste keer dat ik dat uitzicht had op een boda, was na slechts enkele dagen in Oeganda te hebben geleefd. Ik ging geld pinnen met Joe, een Engelse med-student. Ook dat was prachtig: door al het verkeer door laverend, op centimeters na busjes of auto's missen, maar heerlijk crossen door het landschap. Goede herinneringen.

18:55. Ik ontdek dat de chauffeur zijn lichten niet aan heeft. Op zich heeft hij gelijk, want ja, het is nog licht genoeg om de weg te zien. Ik herken ook nog mensen langs de weg in Nyendo (het is druk, zowel langs als op de weg!), wat betekent dat het nog licht ‘genoeg’ is. Ook ik vind het nog licht genoeg, want ik kan voetgangers nog zien. Ze gaan nog niet op in het donker. Mijn chauffeur blijkt een goede te zijn: vakkundig ontwijkt hij de kuilen zo veel mogelijk, ondertussen veel snelheid makend. Deze gedachte maakt me nieuwsgierig naar de snelheid.

19:00. We rijden de hoofdweg op in de richting van Villa Maria Hospital. Ik heb gespiekt op de snelheidsmeter. Deze is kapot. Ik kijk naar de hemel, de zichtbare schil van de maan, de door God in verschillende kleuren neergezette verfstreken aan de hemel, denk aan de snelheid van het licht, de draaiing van de aarde, eb en vloed, en de zin van het leven, en bedenk dat we tot maximaal 70 km/h aan het rijden zijn. De afdalingen dan, want ja, heuvel op met gewicht gaat lastiger.
Het spieken is overigens maar even gebeurt, want na enkele tikken tegen mijn voorhoofd en wangen besefte ik dat er insecten rondvlogen die maar wat graag gratis mee zouden willen liften. Zonder kieskeurig te zijn voor een liftplaats. Ik knijp mijn ogen tot spleetjes om die liftplaats zo onaantrekkelijk mogelijk te maken, en tegelijkertijd wel te kunnen volgen waar we rijden.

19:05. Zojuist passeerden we de boom gevuld met nestjes, waar knalgele vogels ter grootte van een jonge merel hard kwetterden, terwijl ze aan de onderkant van hun nestje hingen, als ze niet even hun huisje van de binnenkant bekeken. Fijn, weer een stapje dichterbij huis. Het begint toch echt donkerder te worden namelijk, en de lamp is het niet spontaan wél gaan doen. De chauffeur lijkt haast te hebben; heuvelopwaarts wordt bijna een auto voor ons ingehaald, die op zijn beurt weer langzamer rijdt door een boda daarvoor. Gelukkig ziet de chauffeur er vanaf wanneer er lichten van over de heuvel aankomen (zo’n 50 meter verderop). Ik stel mijn mening bij: het is een goede chauffeur met ballen.

19:10. Het vertrouwde plekje waar eeuwig vlees wordt gebraden. Daar moet ik nog een keertje stoppen. Op het eerste gezicht heb ik gezien dat ze vast kippenhartjes aan een stokje hebben; niet mijn favoriet. Geef mij maar beef. Maar ja, je weet het aanbod pas tot je verteld is wat ze hebben. In gedachten verzonken hoor ik een verwilderde schreeuw: "Mzungu!," in de hoop een zwaaiend handje van mij te zien. Deze kermisattractie genaamd mijn blanke huid is echter buiten dienst nu.

19:15. Villa Maria hospital. Veilig aangekomen. De laatste bocht herkende ik, de borden van ‘Villa Maria Hospital’ en ‘St. Lawrence Training Ground for Comprehensive Nursing’ ook. De afslag. Heuvel af. Heuvel op. Waar overigens voor het eerst de lampen van de boda aan gingen. Alsjeblieft, 4000 shilling. Oh, ik heb alleen maar 10.000, heb je terug? Webale, ssebo! God bless you. En, na een 'secret handshake' vond ik mijzelf daar, net buiten het terrein van St. Lawrence Nurse Trainingground. Nog een kort gesprek met Oegandese geneeskundestudenten, en daar ging ik, voldaan van een dag Pentecostal Church Masaka en een middagje dagboek tikken, verlangend naar een telefoongesprek (later zelfs skype) met die ene speciale, het pad af naar mijn huisje. Op deze zondag rustdag.

19:30. Thuis. Zo wil ik het wel noemen nu. Thuis. Donkerheidsgehalte buiten: 80%.