God zorgt

Het laatste moment van schrijven was ongeveer een week geleden. Wat kan er veel gebeuren in een week tijd. Momenteel schrijf ik dit bericht in mijn nieuwe huisje op de ‘compound’ van ziekenhuis Villa Maria, ten noorden van Masaka gelegen. Nee, niet Bamu Hospital in Mateete. Ik neem jullie mee naar een week geleden.

Na enkele, heerlijk ontspannen dagen in Kampala en Red Chilli Hideaway, ving mijn reis aan naar Mateete, in de regio Sembabule. Dat is vanaf Masaka naar het noord-westen, nog onder de evenaar (die ik passeerde vanaf Kampala). In Kampala had ik de dag tevoren een rit geregeld in een matatu (taxibusje), om 10:30 a.m.. Daar arriveerde ik zondag op tijd (10:15), maar de chauffeur was al weg. Snel mocht ik in een busje die de taxi chauffeur wel zouden inhalen. Zo vond ik mij in een matatu, voorin, naast een arts die GP (general practitioner) was in een ziekenhuis vlakbij Masaka. Hij vond mij moedig dat ik alleen naar Mateete ging, en hij zei dat het belangrijk was dat je ook sociale contacten had. Tsja, ik had daar niet over nagedacht. Gelijk had hij wel. Hij zou wel contactgegevens regelen van twee co’s uit Maastricht die hun coschap bij hem in het ziekenhuis deden. Wat ik niet zou weten is dat God hierin al had voorzien.
In Masaka werd inderdaad de andere taxichauffeur gevonden, werd mijn bagage over geheveld, en reden we naar Mateete. Geen geasfalteerde weg, hobbels overal, hobbelen in de taxi dus. En daar was mateete, het town centre. Eerste indruk: een gehucht. Omdat ik het niet eens was met de prijs die de arts in Mateete wilde rekenen voor verblijfskosten, vroeg ik gelijk naar een guest house, waar ik voor een Mzungu prijs alsnog een stuk goedkoper uit zou zijn. Ik had een privé kamertje met eigen douche en toilet, en een twijfelaar/tweepersoonsbed met klamboe. Niet verkeerd. ’s Avonds ging ik naar de dokter toe, in gesprek over de komende zes weken. Hij kwam later pas thuis, dus ik had even met zijn vrouw en twee kinderen (beide ook coassistenten) gekletst. Dr. Elly Muhuzuma, de (enige) arts van Bamu Hospital, kwam later aan. Ik was wat gespannen, omdat ik wilde afdingen over de kosten. Plus, spanning over de locatie; zo klein was Mateete, zo gaf mijn huid af ten opzichte van de locals, zo alleen was ik daar als westerling. Dr Elly, ook werkzaam in de politiek, kwam zakelijk over. Over de prijs van het verblijf kon niet worden onderhandeld, het was prima dat ik in een guest house verbleef (en niet op het ziekenhuisterrein), maar dan moest ik alsnog geld betalen voor de supervisie. Dat had ik niet voorzien. De dokter merkte ook dat alles wat rouw op mijn dak kwam, en zei uiteindelijk wat ik ook dacht: misschien toch maar een andere plek regelen.
Met een dag bedenktijd ging ik naar mijn eigen hokje in het guest house, onderweg nagestaard door iedereen, gevraagd door boda drivers of ik een rit nodig had, en vrolijk uit gezwaaid door de lokale kinderen. Zo ging een nacht en een nieuwe dag voorbij vol stress, gebed, nadenken, overleggen met het thuisfront, nog meer nadenken, en kijken naar mogelijke andere plaatsen. Maandag sprak ik opnieuw met dr. Elly. Ik vertelde hem dat ik inderdaad een andere locatie wilde gaan zoeken, en de dag erna (dinsdag 2 juni 2015) zou vertrekken naar Masaka, een backpackers hostel. Hij ging akkoord, had me nog een nummer gegeven van een arts in Masaka Regional Referral Hospital, en ondanks een non-verbale communicatie van (zo, liever kwijt dan rijk, die coassistent), was ik hartstikke welkom om nog eens langs te komen. (Ach, alle communicatie gaat ook zo anders hier).
Zo bevond ik mij dinsdag in Masaka, backpackers hostel, vrij afgelegen van de stad, wat initieel wat vervelend maar later juist heel fijn voelde. Ik had alle ruimte om rond te wandelen zonder dat dit gelijk van alles teweeg bracht onder mensen, want ja, er waren überhaupt minder mensen daar. Ground squirrels, mooie vogels, Angole koeien, gekke vogels die geluid maken alsof ze je uitlachen, van alles was er te doen. De eigenaar van Masaka Backpackers was als een zorgzame vader. Joseph. De held. Zo behulpzaam. Hij kende nog wel een Nederlandse die hier i.v.m. een hulporganisatie was. Hij kende die en die nog wel, eigenaar van een school, ook een Nederlander. Zo vriendelijk en behulpzaam. Na wat stress momenten en wat gezoek via het toch tragere internet, een gesprek met een dokter in Masaka Regional Referral Hospital, een positieve houding van ziekenhuis Kitovu, kwam ik op het spoor van Villa Maria, wederom dankzij Joseph. Hij adviseerde mij erheen te gaan. Woensdag 3-6 ging ik hierheen, maar, nationale feestdag (Martyr’s day), dus geen artsen. MAAR…. Wel een rondleiding op het terrein, door een mannelijke ‘nurse’ in ‘theatre’. Alle afdelingen werden laten zien, het terrein werd laten zien, en ik werd op verzoek in contact gebracht met Rachèl, een van de twee Nederlandse co’s. Hoe fijn om een Nederlandse te spreken; hoe fijn om wat meer vertrouwde omgeving te krijgen, ook qua ziekenhuis (iets groter, meer gelijkend op een ziekenhuis in Nederland). Onbeschrijfelijk hoe blij ik was. Maar, een coschapplek moest nog geregeld; de man hiervoor was dr. Mozes.
Na lekker relaxed met de coassistenten uit Maastricht kon ik met hen mee uit eten, geregeld door bevriende taxi-chauffeur van hen (Henri). Heerlijk lokaal gegeten (Matoke met pork, met de handen te eten, fantastisch), op zijn kosten zelfs. Heerlijk gelachen om een Oegandese videoclip waarin een echtpaar, recent gescheiden, beiden zongen of figureerden, iets wat wij ongemakkelijk vonden maar wat ze blijkbaar puur om het geld deden. Heerlijk gelachen om het feit dat het kauwen van koffiebonen blijkbaar zou zorgen dat je ‘the game’ beter kon eindigen hierdoor. Ook warm bier zou hiervoor helpen. (‘The game’ betekent trouwens gewoon geslachtsgemeenschap hebben). Twee mannen voelden ook nog de vrijheid om te gaan dansen; het zit in hun genen. Henri bracht de dames thuis bij Villa Maria, liet ons onderweg nog zien hoe je sprinkhanen vangt (een delicatesse hier), waarna hij mij thuis bracht bij Masaka backpackers. Niet te vergeten dat we een lekke band kregen en dat hij twee glazen sterke drank op had (“I know my limit”) voordat hij achter het stuur kroop.
Donderdagmiddag op gesprek bij dr. Mozes, een vriendelijke, oude man, traag sprekend. Hij bleek eerder in Nederland te zijn geweest, want hij liet een pen zien van de Hogeschool Utrecht. Het mooiste vond hij toch de vijfbaans snelweg van Utrecht naar Amsterdam. Maar na enig gesprek had ik zijn goedkeuring om mijn coschap hier te gaan doen. Hoe onrealistisch en intens blij ik was. Wat had ik me druk gemaakt. Wat fijn dat ik een nieuwe plek mocht hebben. God zorgt. Echt.
Inmiddels is het zaterdagmiddag, heb ik gisteren al een keizersnee gezien, heb ik meegelopen op de ‘female ward’, dus, visite gelopen langs de liggende patiënten met dr. Joseph, de man waarnaast ik in een busje had gezeten (weten jullie nog?), samen met een troepje ‘nurses’ in opleiding, viel het mij op dat zowel bevallende vrouwen als babies hier veel minder geluid produceren (minder huilen, nauwelijks geluid tijdens het bevallen), heb ik een soort worship dienst bijgewoond van alle ‘nurse trainees’ (hoe vet, ze houden gewoon een eigen kerkdienst! Want, oh ja, Villa Maria is van oorsprong Katholiek, er zijn ook ‘sisters’ op het terrein), heb ik mijn eerste handwasje gedaan en stinkt de helft van mijn kleren nog steeds, heb ik heerlijk geslapen onder mijn mooie klamboe (net kamperen), koken we in ons eigen huisje op de compound (zeer luxueus voor Oegandees begrip; we koken overigens vooral westers, want ja, hoe weten we hoe we Afrikaans koken? Bovendien eten de oegandezen hier alleen maar Matoke (soort gestampte aardappelen) en Poshun (ofzo, soort meel/rijst/gestampte prut), voelt het bijna als vakantie op het terrein, heb ik vanavond een pubquiz in een expat-café, ga ik morgenochtend om 7u naar een kerkdienst op het ziekenhuisterrein, en voel ik mij een zeer gezegend man.

De groeten, lieve mensen. Jullie horen (t.z.t.) weer van me. Maandag begint het coschap officieel.