Adventure?
Blijf op de hoogte en volg Maarten
29 Mei 2015 | Oeganda, Kampala
Twee dagen hier, en ik voel me al wat meer geïntegreerd. Het is waar wat een Vlaamse dame mij ooit vertelde op mijn golfsurf-vakantie in Portugal; wanneer je het avontuur opzoekt, komt het je tegemoet.
De laatste voorbereidingen, voor vertrek, gingen vlot. De tijd vloog voorbij, deadlines van verslagen zorgden voor leuke stress-momentjes, want ja, goede voorbereiding voor Afrika was nu toch echt minder mogelijk. Maar ach. Het ene moment was ik zeer ontspannen genietend van (schoon)familie-gezelschap, het volgende moment liep ik gestresst het huis van mijn vriendin rond, op zoek naar de verstopplek van mijn malariatabletten. Om het volgende moment, woensdagmorgen 27 mei, in alle haast mijn tas in te pakken, op een nuchtere maag met mijn mooie vriendin op de bus te stappen (nou ja, erin), om richting Schiphol te gaan. Mijn familie (ouders, zus) en een vriend van mij kwamen met uitzwaaien. Een fotoserie en een kop koffie verder was daar een moment van afscheid; traantjes bij mij, traantjes bij Lot. Niet bij stilgestaan dat het avontuur inderdaad plotsklaps dichtbij zou komen bij het moment van afscheid van je dierbaren op Schiphol. Het liet me ook weer zien hoeveel ik om deze vrouw geef. Mooie dingen.
Het volgende moment, na 2 vluchten, een overstap in Istanbul, twee films (Mandela, a long walk to freedom en Anchorman II) en wat uurtjes brakke slaap verder, bevind ik mij oog in oog met een gevreesde vijand; superassertieve, oegandese taxi-chauffeurs. Een visum regelen ging zonder problemen (fijn dat ik US Dollars had gepind), de test met een laser op mijn voorhoofd (temperatuurmeter) had ik glansrijk doorstaan, maar daar stond ik. Nota bene werd ik geisoleerd van de rest door een taxi-chauffeur; 'ga anders even bij het restaurant zitten'. Ik was zelf van plan om uren te wachten en later te gaan, maar bij het restaurant trof ik Ben aan, een 30-jarige Amerikaan, zeer vriendelijk en behulpzaam, én, verstand van de lokale prijzen. Een gesprekspartner rijker en minder geld armer (van 150k shilling naar 40k shilling) bevond ik mij vrij snel in een taxi richting Red Chilli Hideaway, een hostel aan de oostelijke rand van Kampala. Anderhalf uur wachten tot de opening en nog ruim een uur wachten voordat ik een bed in kon, kostten me wat geduld, maar ach.
En inmiddels zijn we alweer anderhalve dag verder. Na een paar brakke uurtjes slapen in een zeer warme 'dorm', onder een muskietennet, besloot ik een dag te relaxen, ontmoette ik Joe, een 23-jarige, Engelse geneeskundestudent-avonturier, waarmee ik in de zon mijn eerste Oegandese biertje nuttigde, waarmee ik op een boda boda (soort brommer) naar een geldautomaat werd gebracht, waarmee ik een rolex (chapati, pannekoek met ei en wat groente) nam als avondeten, waarmee ik tussen de avondspits door reed bij een prachtige zonsondergang en waarmee ik 's avonds een biertje nuttigde. Jay, een 22-jarige, zeer ambitieuze undergraduate student (pre-meds), kwam erbij zitten. Toevallig. 3 geneeskunde-studenten die elkaar treffen.
Vandaag nam ik de gratis shuttle dienst naar Kampala, liep ik rond met iemand die ik in de shuttlebus had ontmoet, ben ik doorweekt (tsja, regentijd), heb ik vol over een grote rotonde gerend, door de regen, omgeven door 'traffic jam', om te schuilen in de mall waar ik was afgezet. Op de weg terug waren halve wegen onder water gelopen. Terug hier in Red Chilli was er tijd om te relaxen met Jay, zijn we door Kampala gaan wandelen om wat lokaal vlees te fixen, vers van de grill langs de weg, uiteraard met veel bekijks. Vooral de cow meat was heerlijk, voor 33 eurocent. Koeienlever en kippenhart vond ik toch wat minder interessant, en de plantain, een soort banaan, was nogal wat droog.
Het plan is om zondag naar Mateete af te reizen voor coschap, daar te onderhandelen met de lokale dokter voor een redelijke prijs (in plaats van 400 US dollar per maand.......), te onderhandelen over de werktijden (en grenzen aangeven), en het coschap avontuur te beginnen.
Maar eerst nog een dagje Kampala morgen, om met mijn redder in nood, Ben, af te spreken.
De laatste voorbereidingen, voor vertrek, gingen vlot. De tijd vloog voorbij, deadlines van verslagen zorgden voor leuke stress-momentjes, want ja, goede voorbereiding voor Afrika was nu toch echt minder mogelijk. Maar ach. Het ene moment was ik zeer ontspannen genietend van (schoon)familie-gezelschap, het volgende moment liep ik gestresst het huis van mijn vriendin rond, op zoek naar de verstopplek van mijn malariatabletten. Om het volgende moment, woensdagmorgen 27 mei, in alle haast mijn tas in te pakken, op een nuchtere maag met mijn mooie vriendin op de bus te stappen (nou ja, erin), om richting Schiphol te gaan. Mijn familie (ouders, zus) en een vriend van mij kwamen met uitzwaaien. Een fotoserie en een kop koffie verder was daar een moment van afscheid; traantjes bij mij, traantjes bij Lot. Niet bij stilgestaan dat het avontuur inderdaad plotsklaps dichtbij zou komen bij het moment van afscheid van je dierbaren op Schiphol. Het liet me ook weer zien hoeveel ik om deze vrouw geef. Mooie dingen.
Het volgende moment, na 2 vluchten, een overstap in Istanbul, twee films (Mandela, a long walk to freedom en Anchorman II) en wat uurtjes brakke slaap verder, bevind ik mij oog in oog met een gevreesde vijand; superassertieve, oegandese taxi-chauffeurs. Een visum regelen ging zonder problemen (fijn dat ik US Dollars had gepind), de test met een laser op mijn voorhoofd (temperatuurmeter) had ik glansrijk doorstaan, maar daar stond ik. Nota bene werd ik geisoleerd van de rest door een taxi-chauffeur; 'ga anders even bij het restaurant zitten'. Ik was zelf van plan om uren te wachten en later te gaan, maar bij het restaurant trof ik Ben aan, een 30-jarige Amerikaan, zeer vriendelijk en behulpzaam, én, verstand van de lokale prijzen. Een gesprekspartner rijker en minder geld armer (van 150k shilling naar 40k shilling) bevond ik mij vrij snel in een taxi richting Red Chilli Hideaway, een hostel aan de oostelijke rand van Kampala. Anderhalf uur wachten tot de opening en nog ruim een uur wachten voordat ik een bed in kon, kostten me wat geduld, maar ach.
En inmiddels zijn we alweer anderhalve dag verder. Na een paar brakke uurtjes slapen in een zeer warme 'dorm', onder een muskietennet, besloot ik een dag te relaxen, ontmoette ik Joe, een 23-jarige, Engelse geneeskundestudent-avonturier, waarmee ik in de zon mijn eerste Oegandese biertje nuttigde, waarmee ik op een boda boda (soort brommer) naar een geldautomaat werd gebracht, waarmee ik een rolex (chapati, pannekoek met ei en wat groente) nam als avondeten, waarmee ik tussen de avondspits door reed bij een prachtige zonsondergang en waarmee ik 's avonds een biertje nuttigde. Jay, een 22-jarige, zeer ambitieuze undergraduate student (pre-meds), kwam erbij zitten. Toevallig. 3 geneeskunde-studenten die elkaar treffen.
Vandaag nam ik de gratis shuttle dienst naar Kampala, liep ik rond met iemand die ik in de shuttlebus had ontmoet, ben ik doorweekt (tsja, regentijd), heb ik vol over een grote rotonde gerend, door de regen, omgeven door 'traffic jam', om te schuilen in de mall waar ik was afgezet. Op de weg terug waren halve wegen onder water gelopen. Terug hier in Red Chilli was er tijd om te relaxen met Jay, zijn we door Kampala gaan wandelen om wat lokaal vlees te fixen, vers van de grill langs de weg, uiteraard met veel bekijks. Vooral de cow meat was heerlijk, voor 33 eurocent. Koeienlever en kippenhart vond ik toch wat minder interessant, en de plantain, een soort banaan, was nogal wat droog.
Het plan is om zondag naar Mateete af te reizen voor coschap, daar te onderhandelen met de lokale dokter voor een redelijke prijs (in plaats van 400 US dollar per maand.......), te onderhandelen over de werktijden (en grenzen aangeven), en het coschap avontuur te beginnen.
Maar eerst nog een dagje Kampala morgen, om met mijn redder in nood, Ben, af te spreken.
-
29 Mei 2015 - 23:36
Ankie Kommer:
Heee zoon. Wat fijn om iets van je eerste dagen te horen. Je hebt al veel beleefd. Ben benieuwd hoe je reis morgen verloopt en hoe je onderkomen is.
Veel liefs vanuit een koud en nat Nederland. -
29 Mei 2015 - 23:40
C. Van Hekezen - Den Ouden:
Wat fijn, iets van je te lezen. Je hebt kennelijk een plek gevonden, waar je je computer gebruiken kan.
Ik hoop, dat dat ook in "je " ziekenhuis kan. Wat goed, dat er behulpzame mensen zijn. God stuurt ze op je weg.
Sterkte en geniet! Oma. -
30 Mei 2015 - 10:13
Carolien:
Mmmmm....een rolex! Vond je m lekker?
Naar welke mall ben je geweest?
Geniet van de regen! ;-) -
30 Mei 2015 - 12:27
Cornelieke:
Leuk om te lezen dat anderen die er al zijn, zich om jou beKOMMERen! ;)
Dat is gewoon super handig! Geniet ervan en succes met je
wereldreis naar je coschap appartement enzo!
Kus, je zus! :) -
02 Juni 2015 - 20:37
Tante Geeke:
he lieve Maarten, wat leuk om jou zo te kunnen volgen! Ik verheug me er nu al op om iedere keer wat van je belevenissen te kunnen lezen. Geweldig dat je dit doet. Tot de volgende keer.
Liefs, tante Geeke.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
